زندگی در روستا در کنار وجود آرامش وسکوت وصفایش، با محدودیت‌هایی همراه است؛ محدودیت‌هایی که بر روی فرهنگ، تربیت و نوع سبک زندگی فرزندان روستا تاثیر بسزایی می‌گذارد؛ جوانانی که آینده سازان کشورند و اگر خشت مسیر تربیت و آموزش شان کج بنا نهاده شود، مسیر کشور به انحراف کشیده می‌شود؛ پس یکی از ضروریترین کارها، تربیت انسان‌هاست، انسانی‌هایی دغدغه‌مند، با اراده و فداکار. باید کوشید تا کودک و جوان کشور، با اراده و دغدغه مند تربیت شود. روستا زادگاه بسیاری از فرزندان ایران است اما با این حال، گریبان‌گیر معضلات و محدودیت هاست.

بیشتر روستاهای کشور با مشکلات و مسائل مشابهی دست و پنجه نرم می‌کنند‌. عدم دسترسی به زیرساخت‌های آموزشی و فرهنگی، نبود آموزش‌های مناسب برای خانواده ها، نبود امکانات مناسب برای تفریح و ورزش، نبود فضای مناسب فرهنگی و تفریحی و نیز کم آبی و خشکسالی از جمله مشکلات روستاییان است. روستای رامشه به دلیل ترکیب شغلی و بافت جمعیتی خاص خود، بیش از دیگر روستاها درگیر این مشکلات شده بود؛ مشکلاتی که بر روی زندگی نسل جوان روستا سایه افکنده بود؛ نگرانی‌ها را روز به روز بیشتر می‌نمود و راه چاره را دست نیافتنی تر. البته گاهی نیز همه چیز هست یعنی همه‌ی پتانسیل‌های رسیدن به راه نجات و گریز و از نابودی هست؛ اما کسی نیست که راهنما شود و راه را از چاه نشان دهد؛ کسی که بتواند پیش برود و اهالی روستا بتوانند با اعتماد به او، پشت سرش راه بروند؛ کسی که دغدغه اش مردم باشد؛ نیاز روز کودک، جوان و پیر روستا را بشناسد و برای رفع آنها چاره اندیشی کند. دردهای روستا روز به روز افزوده می‌شد و به دلیل رکود اقتصادی بازار مهاجرت جوانان نیز از آن داغ شده بود. همه چیز دست به دست هم داده بود تا رامشه را از پای در بیاورد…

سیدمحمدحسین اخوان، جوانی روحانی‌ای بود که پس از مشاهده روستا و اهالی آن، تنها نظاره‌گر وضعیت نامطلوب روستا نماند و دست روی دست نگذاشت؛ بلکه کمر همّت بست و پا به میدان گذاشت. آن هم در روستایی که هیچ چیز سرجایش نبود و باید از ریشه، بذر تغییر کاشته می‌شد. اما این هنوز اول مسیر پرپیچ و خم اخوان بود؛ او باید توسط مردم روستا پذیرفته می‌شد؛ جلب اعتماد میکرد و پیش از روحانی بودن، عضوی از مردم می‌شد؛ راه سختی پیش روی اخوان بود، در اوایل ورودش به روستا حتی گاهی از سوی بعضی افراد طرد می‌شد، بعضی جوانان نیز به دلیل عدم آشنایی و ارتباط با یک فرد روحانی از او می‌ترسیدند و حرفش چندان برو نداشت اما به تدریج حرف و عمل راستین او اهالی رامشه را به این باور رساند که او تنها با هدف خدمت آمده است و گرچه لباسش متفاوت اما همرنگ با جماعت است.